Moda damska w Polsce Ludowej – jak radziły sobie Polki w szarej rzeczywistości Polski Ludowej? Jak pisała Joanna Olczak-Ronikier: „Propagandowa nuda sączyła się z gazet i radia (…). Na ulicach obowiązywała nuda szaroburej odzieży z MHD, a w PSS szaroburą torbę z kaszą podawała ekspedientka w szaroburym fartuchu. Na studenckich potańcówkach surowy głos przewodniczącego ZMP ostrzegał przez megafon: Koleżanko w burej bluzeczce! Nie jesteśmy w USA, to nie rumba, to nasza polska, ludowa poleczka.”[1]
Sowieckie wzory i produkcja krajowa
W Polsce nową modę lansował komunizm w oparciu o sowieckie wzory i siermiężną produkcję krajową. Moda damska w Polsce Ludowej propagowana była w trakcie pochodów pierwszo-majowych. Tam można było zobaczyć identycznie ubraną młodzież, mysie ogonki związane z tyłu głowy i twarze „o rumianych, zdrowych, jakby tartą cegłą pielęgnowanych cerach.”[2] Makijaż był zbyteczny.
Elegancki strój – moda damska w Polsce Ludowej
Elegancki strój był nie tylko źle widziany ale i niebezpieczny. Ciekawym zjawiskiem na tym tle był wizerunek Kabaretu Starszych Panów. W październiku 1958 roku, gdy odbyła się premiera Kabaretu, Jerzy Wasowski i Jeremi Przybora tłumaczyli: „nawiązywaliśmy do czasów i środowisk, z których obaj się wywodziliśmy, do przedwojennego sposobu bycia i obyczajowości tamtego czasu.”[3] Dzięki nim gomułkowska Polska stała się trochę innym krajem.
Moda damska w Polsce Ludowej
A jak radziły sobie Polki? Robiły wszystko, by być modne na przekór. Wbrew szarej rzeczywistości, na przekór lansowanej “ludowej modzie”. Mimo braku tkanin, krawcowych i zagranicznych żurnali. Były modne oglądając się na Paryż, a nie na promowaną Moskwę. Moda ma ogromne psychologiczne znaczenie. Tak, że stracie systemu z modą zakończyło się zwycięstwem mody. I władze musiały się z tym pogodzić.
[1] Olczak-Ronikier Joanna, Piwnica pod Baranami, czyli koncert ambitnych samouków, Wydawnictwo Tenten, Warszawa 1997; za: Piotr Szarota, Od skarpetek Tyrmanda do krawata Leppera, s.37, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008; [2] j.w., s.31; [3] Dziewoński Roman, Kabaretu Starszych Panów zespół w zespół, Prószyński i S-ka, Warszawa 2001