Malarstwo II połowy XIX wieku

Malarstwo II połowy XIX wieku. Zapraszam na opowieść o kierunkach w malarstwie europejskim w II połowie XIX w. Poznamy artystów łamiących akademickie kanony, zajrzymy na Salony Odrzuconych, poznamy nocne życie Paryża podejrzanej dzielnicy Montmartre.

Malarstwo II połowy XIX wieku – realizm

Historia malarstwa II połowy XIX wieku jest bardzo różnorodna. Równolegle z romantyzmem rozwija się realizm: artyści wiernie przedstawiają rzeczywistość dnia codziennego, tzw. „prozę życia”, na przykład Gustaw Courbet. A Jean-François Millet chce w sztuce “oddać wołanie ziemi i godność jej ciężkiej pracy”. Ukazuje apoteozę pracy chłopa na roli, która rzadko była tematem sztuki.

Malarstwo II połowy XIX wieku – impresjonizm

Jest też grupa malarzy buntowników, określona szaleńcami, którzy wystąpili przeciwko pięknu. To impresjoniści, którzy świadomie buntują się przeciw akademizmowi. Są zainteresowani zagadnieniami światła i koloru. Był to pierwszy świadomy zbiorowy protest przeciwko obowiązującym zasadom oraz pierwszy konflikt nowego kierunku artystycznego z odbiorcami. Wystawa impresjonistów spotkała się z falą krytyki. Nie podobały się próby uchwycenia ulotności chwili, szybkie uderzenia pędzla. Dla współczesnych płótna sprawiały wrażenie niedokończonych.

Malarstwo II połowy XIX wieku – życie wielkiego miasta

Paryż staje się stolicą Europy. Baudelaire woła do malarzy by ukazać „poezję i urok życia wielkiego miasta”, by odrzucić antyk, mitologię, historię. Trzeba dać świadectwo swemu czasowi. Malarze przedstawiają rojne bulwary, tłumy w parkach, wnętrza kawiarni, elegancką publiczność na wyścigach, dworce kolejowe. Motywy te zobaczymy na płótnach Edwarda Maneta, Augusta Renoira, Claude Moneta.

Malarstwo II połowy XIX wieku – nocne życie Montmartre’u

Są też malarze docierający do podejrzanych spelunek, kabaretów, domów publicznych. Pokazują prostytutki i ludzi z marginesu społecznego. Taka była twórczość Henri Tolouse-Lautrec’a zwanego socjologiem prostytucji.

Malarstwo II połowy XIX wieku – baletnice Opery Paryskiej

Życie paryżan ostatnich trzech dekad XIX wieku wypełniały popołudnia spędzane w kawiarniach i wieczory rozbrzmiewające muzyką z kabaretów i opery. Zamożni zasiadali w teatralnych lożach. Wiele młodych dziewcząt z biednych warstw społecznych starało się o pracę w zespole baletowym paryskiej opery.

Bywalców opery nie interesował świat schowany za kurtynami, żmudne próby baletnic, przygotowania do kolejnych występów. Dopiero dzięki pracom Edgara Degasa świat zobaczył to co ukryte za kulisami Opery Paryskiej.